Posts
Elke maandag schrijft Anonymous Guestblogger, (die vanaf nu Morena zullen noemen) een post voor Make-up and More. Klik hier voor deel 1 en deel 2, als je die nog niet hebt gelezen of even je mind wilt opfrissen! En als je het allemaal nog weet zou ik snel verder lezen!!
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ik ben toe aan een borrel!
Het is dinsdag en ik kan nergens anders meer aan denken dan aan Forbidden Fruit. Ik ben binnen no-time veranderd van een ‘begeerde’ vrijgezel in een wanhopig verliefde tiener en hij is de enige die het niet ziet, die het niet weet en tegen wie ik het niet kan vertellen. Ik zucht en steun, maar ik straal ook als de motherfucking glitterprins! Ik denk dat ik gek word, verlos me van die kriebels, die zenuwen, dat onzekere gevoel. Verlos me, verlos me! Nogmaals, verlos me!
OMG, berichtje van hem, ik val bijna van mijn stoel af.Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, ik ben toe aan een borrel!
Het is dinsdag en ik kan nergens anders meer aan denken dan aan Forbidden Fruit. Ik ben binnen no-time veranderd van een ‘begeerde’ vrijgezel in een wanhopig verliefde tiener en hij is de enige die het niet ziet, die het niet weet en tegen wie ik het niet kan vertellen. Ik zucht en steun, maar ik straal ook als de motherfucking glitterprins! Ik denk dat ik gek word, verlos me van die kriebels, die zenuwen, dat onzekere gevoel. Verlos me, verlos me! Nogmaals, verlos me!
Vorig weekend, om precies te zijn vrijdagavond, na een leuk diner met vriendinnen en hun vriendjes, kwam ik (in licht aangeschoten staat) hem (nuchter als altijd) tegen. Met een vastberaden gezicht en een licht dwingende stem zei hij dat hij buiten op me zou wachten en dat hij me zo wel zag. Mijn hart barstte bijna uit zijn voegen, maar ik reageerde natuurlijk heel koel. Chaotisch als ik ben, was ik mijn fiets ook nog eens kwijt, maar dit probleem werd snel opgelost en te fiets konden we dan uiteindelijk vertrekken naar mijn huis. Natuurlijk bleef dit niet zonder gevolgen.
In plaats van dat hij me naar mijn huis bracht, bracht hij me naar zijn huis, waar we een drankje hebben gedaan en gepraat hebben. Terug fietsend naar huis kon ik alleen maar lachen en dat heb ik gedaan tot vandaag.
Mijn gedachten worden door hem over genomen en ik ben op het punt aan gekomen dat ik wil stoppen, want het gaat me te ver. Ik herken mezelf hier gewoon niet in en, na alles of juist na het weinige wat ik heb meegemaakt, is mij bijgebleven: blijf altijd jezelf.
In plaats van dat hij me naar mijn huis bracht, bracht hij me naar zijn huis, waar we een drankje hebben gedaan en gepraat hebben. Terug fietsend naar huis kon ik alleen maar lachen en dat heb ik gedaan tot vandaag.
Mijn gedachten worden door hem over genomen en ik ben op het punt aan gekomen dat ik wil stoppen, want het gaat me te ver. Ik herken mezelf hier gewoon niet in en, na alles of juist na het weinige wat ik heb meegemaakt, is mij bijgebleven: blijf altijd jezelf.
En dit ben ik niet, ik schrijf het gewoon nóg een keertje op, misschien dat het dan tot me doordringt: dit ben ik niet.
Ondertussen is het alweer zondag en zit er weer een mooi weekend (zonder Forbidden Fruit) op. Ik heb deze hele week gewacht op een uitnodiging van hem, maar het bleef meer bij flirterige hints en ja wat hebben we daar nu eigenlijk aan? Het stomste van dit weekend was het moment dat ik Forbidden Fruit zag staan in de kroeg en mijn hart uit mijn borst sprong om vervolgens te breken, want mijn ex stond op dezelfde vierkante meter.
Zoekend naar oogcontact wat ik steeds maar niet kreeg, werd ik steeds wanhopiger. Mijn vriendinnen werden steeds ongeduldiger en na de zoveelste borrel achterovergeslagen te hebben, kon ik het loslaten.
Lachend, gierend, brullend heb ik gedanst met de meiden om vervolgens hem tegen te komen in het bijzijn van mijn ex’ andere beste vriend. Awkwaaaard en dat zei ik dan ook tegen hem, waarop hij heel luchtig antwoordde: ‘Nee hoor.’
Ik kon het niet geloven, het voelde echt als een afwijzing, dus ik ben tot de conclusie gekomen dat ik ermee stop (totdat hij weer smst dan en me op date vraagt). Ja zo zwak (en verliefd) ben ik, kennelijk..
Het allerleukste van dit weekend was met de meiden. Ik kan er niets anders van maken, de jongens, de minnaars, de etcetera’s etcetera’s hebben mij geen ‘joy’ gebracht dit weekend. Ze hebben mij wel leedvermaak gebracht om te beginnen met Pietje die mij weer op date uitnodigde om vervolgens boos te worden dat ik niet kon. Ik zal hem even letterlijk herhalen: ‘Nou ik vraag je wel helemaal niet meer, je kan/wilt nooit. Veel plezier vanavond!’
Pfoei, eh sorry? Ik kan moeilijk tegen hem zeggen dat ik binnen twee weken verliefd ben geworden op een ander en hem gewoon links wil laten liggen. Nu ga ik toch weer twijfelen, hij kan me wel een leuke avond bezorgen en Forbidden Fruit voor heel even vergeten (klinkt aantrekkelijk). Daarnaast heb ik ook moeten lachen om het leed van mijn ex. De boze blik toen hij mij zag lachen, de totale negering toen hij langs me liep en ik kon niets doen. Vooral uit schuldgevoel, dat was wat minder.. maar aan de andere kant: wat voelt het goed om slecht te zijn.
Ik krijg er automatisch een valse glimlach om mijn mond van, maar goed, zelfs dat gevoel weegt niet op tegen het gevoel van afwijzing.
Het gevoel dat dit weekend mooi beschrijft is dit dan typisch zo’n geval van ‘what goes around comes back around’? Is het echt gedoemd om te mislukken tussen mij en Forbidden Fruit?
Ondertussen is het alweer zondag en zit er weer een mooi weekend (zonder Forbidden Fruit) op. Ik heb deze hele week gewacht op een uitnodiging van hem, maar het bleef meer bij flirterige hints en ja wat hebben we daar nu eigenlijk aan? Het stomste van dit weekend was het moment dat ik Forbidden Fruit zag staan in de kroeg en mijn hart uit mijn borst sprong om vervolgens te breken, want mijn ex stond op dezelfde vierkante meter.
Zoekend naar oogcontact wat ik steeds maar niet kreeg, werd ik steeds wanhopiger. Mijn vriendinnen werden steeds ongeduldiger en na de zoveelste borrel achterovergeslagen te hebben, kon ik het loslaten.
Lachend, gierend, brullend heb ik gedanst met de meiden om vervolgens hem tegen te komen in het bijzijn van mijn ex’ andere beste vriend. Awkwaaaard en dat zei ik dan ook tegen hem, waarop hij heel luchtig antwoordde: ‘Nee hoor.’
Ik kon het niet geloven, het voelde echt als een afwijzing, dus ik ben tot de conclusie gekomen dat ik ermee stop (totdat hij weer smst dan en me op date vraagt). Ja zo zwak (en verliefd) ben ik, kennelijk..
Het allerleukste van dit weekend was met de meiden. Ik kan er niets anders van maken, de jongens, de minnaars, de etcetera’s etcetera’s hebben mij geen ‘joy’ gebracht dit weekend. Ze hebben mij wel leedvermaak gebracht om te beginnen met Pietje die mij weer op date uitnodigde om vervolgens boos te worden dat ik niet kon. Ik zal hem even letterlijk herhalen: ‘Nou ik vraag je wel helemaal niet meer, je kan/wilt nooit. Veel plezier vanavond!’
Pfoei, eh sorry? Ik kan moeilijk tegen hem zeggen dat ik binnen twee weken verliefd ben geworden op een ander en hem gewoon links wil laten liggen. Nu ga ik toch weer twijfelen, hij kan me wel een leuke avond bezorgen en Forbidden Fruit voor heel even vergeten (klinkt aantrekkelijk). Daarnaast heb ik ook moeten lachen om het leed van mijn ex. De boze blik toen hij mij zag lachen, de totale negering toen hij langs me liep en ik kon niets doen. Vooral uit schuldgevoel, dat was wat minder.. maar aan de andere kant: wat voelt het goed om slecht te zijn.
Ik krijg er automatisch een valse glimlach om mijn mond van, maar goed, zelfs dat gevoel weegt niet op tegen het gevoel van afwijzing.
Het gevoel dat dit weekend mooi beschrijft is dit dan typisch zo’n geval van ‘what goes around comes back around’? Is het echt gedoemd om te mislukken tussen mij en Forbidden Fruit?
En als laatste wat moet ik nou met het spontane belletje van Gigolo?....
xoxo, Morena
0 reacties:
Een reactie posten